Ik heb wel eens met u te doen, als klant zijnde. U moet de weg maar zien te vinden tussen al die communicatieadviseurs met een eigen bedrijf, op zoek naar een baan of inzetbaar via een bureau. Communicatie is nu eenmaal een enorme paraplusector die zichzelf meervoudig vertakt in tientallen subspecialismes.

In hun Linked In profielen doen al die professionals enorm hun best om zich van elkaar onderscheiden. Ik heb niet de illusie dat u zou willen weten hoe uniek ik ben of welke filosofie ik hanteer. U wilt een oplossing of een antwoord op uw vragen. Daar richt ik mij op. Soms op een unieke manier, soms ambachtelijk en altijd gedegen. Ik bied u mijn ervaring, aan u de vraag.

Mensen met hersenletsel ervaren de wereld anders dan anderen. Uiterlijk zie je meestal niet veel aan hen, want hersenletsel is onzichtbaar. Hersenletselpatiënten kunnen vaak moeilijk lezen of spreken, omdat hun taalvermogen is verstoord. De vereniging Hersenletsel.nl helpt deze mensen

hun bestaan weer op te pakken na vaak lange perioden van revalidatie. Als mensen moeite hebben met taal, worden mantelzorgers heel belangrijk. Vandaar dat communicatie vanuit zo’n vereniging vaak zowel op de leden als hun naasten is gericht. Dat is nog niet zo eenvoudig dus.

Je wordt ermee doodgegooid, moderne websites moeten niet alleen responsief zijn (op alle soorten informatiedragers werken) maar ook interactief en dialogisch. De meeste websites zijn echter nog steeds ingericht als een etalage. De meeste zogenaamde dialogische technologieën zijn vaak toch gebaseerd op aanbod: “Wil je dit ook van ons kopen?”.

Werkelijk interactief en dialogisch zijn maar weinig websites omdat maar weinig organisaties een echte dialoog met hun bezoekers willen. En u, wilt u werkelijk een dialoog met uw klanten? Dat vergt meer dan een interactieve website. Dat vergt een werkwijze en zelfs een bepaalde cultuur. Daarover geef ik u graag advies.

Opdrachtgevers vragen mij wel eens: Wat kost het om onze naamsbekendheid vergroten en onze medewerkers meer zichtbaar te maken? Het is zo’n vraag als: “Graag 1300 kilo schol, visboer”. Naamsbekendheid of zichtbaarheid laten zich moeilijk vangen in een afgepast werkplan en budget. Niet zelden verwarren opdrachtgevers de zichtbaarheid van hun organisatie met hun eigen zichtbaarheid.

Ik ben geen verkoper die zichtbaarheid per strekkende meter verkoopt. We komen er wel uit, als we helder beschrijven wat de verwachtingen zijn en voor wie. Maar dan nog dingt u mee met honderden andere organisaties die graag zichtbaar willen zijn. Ik wil u wel zichtbaarheid verkopen, maar geen knollen voor citroenen.

Werken als freelancer heeft ook iets weg van een blind date. Steeds een nieuwe opdrachtgever met een eigen cultuur en regels. Wat blindheid betekent voor een mens ervoer ik bij Bartiméus. Want voor jonge blinde mensen is elke nieuwe ontmoeting een blind date. En als de inzet een nieuwe relatie is, dan

helpt Bartiméus hen met een goede zelfpresentatie, tot en met de juiste make up kleur. Daarom werk ik graag voor Bartiméus, omdat ze blinde en slechtziende mensen meer zelfstandigheid en zelfvertrouwen geeft.

Ik heb bij elkaar enkele honderden wetenschappers getraind in zelfpresentatie, mediagesprekken en netwerken. Soms valt daar een traan, vaak na een intern psychologisch gevecht. Het is een representant van de angst en de weerwil die wetenschappers vaak ervaren om met de media

over hun projecten te praten. Soms ook de onmacht omdat erkenning buiten de academie niet altijd voor de hand ligt, evenmin als daarbinnen. Maar als dat eenmaal overwonnen is, is de training werkelijk effectief geweest. Lees meer hierover op de pagina Trainingen

Na een interim periode werd het tijd voor mij om te vertrekken. Een medewerker riep uit: “maar we kunnen niet zonder je”. Ik heb die opmerking in een spel verwerkt, waarin we met elkaar verkenden hoe misbaar of onmisbaar een collega kan zijn. Ik weet inmiddels: u kunt best zonder mij, in elk geval weer een tijdje als ik mijn opdracht goed heb gedaan, want dan is de overdracht ook goed geregeld.

Maar ik hoop natuurlijk wel dat u bij mij terugkeert met nieuwe vragen. Daarom zet ik mij als interim leidinggevende of adviseur liefst tijdelijk voor u in. ter overbrugging van een leegstaande vacature, voor onderzoek of voor het ontwerpen van nieuw beleid.

Als iets duidelijk is geworden in 2020, dan is het wel dat het begrijpelijk en helder communiceren over een crisis zoals een pandemie bijzondere communicatievaardigheden vereist. Zeker in een crisissituatie die lijkt op het nieuwe China-syndrom komt het er niet alleen op aan de informatievoorziening tijdig te organiseren en helder over te brengen. Ook aspecten als veranderende omstandigheden, draagvlak monitoren en het aanpassen van instrumenten spelen een rol. Kenniscommunicatie of wetenschapscommunicatie is hier niet meer alleen een gunst, maar essentiële noodzaak gebleken.

Wetenschappers en andere experts die hun publiek, managers of andere stakeholders hun resultaten willen uitleggen, hebben veel vragen: vertel ik alles compleet of laat ik dingen weg? Wat is feit, wat is interpretatie? En heb ik wel de tijd om alles te vertellen en heeft dat ook het effect dat ik wil bereiken? Ik werk graag samen met kennisprofessionals, want ze zijn even goed ziener als machteloos. Door samen te werken in communicatie kan ik hen helpen.

In het project 10.000 eyes probeerde politie Rotterdam Rijnmond een aantal onorthodoxe manieren uit om wijkcriminaliteit onder de aandacht van bewoners en winkeliers te brengen. Zo liep er een ingehuurde ‘dief’ rond die overdag brutaal stal uit diverse winkels in de buurt. Die spullen werden op speciale avonden uitgestald waarbij de

winkeliers werden uitgenodigd om die op te komen halen. De ‘dief’ bleek een adviseur Diefstalpreventie te zijn die alle winkeliers goede tips kon geven over betere bewaking van hun spullen. Zeer effectieve communicatie, aan den lijve ondervonden door winkeliers die er wat van opstaken.

Toen ik in 2015 met een groep jonge mensen met een beperking nadacht over een naam voor hun maatschappelijke beweging, kozen we na een brainstorm voor ‘Wij staan op!'. Dat werd passend én komisch gevonden omdat het voor de meeste

deelnemers, die vaak door hun aandoening aan een rolstoel gebonden waren, niet mogelijk was om letterlijk op te staan. Maar figuurlijk deden ze dat des te meer met het manifest dat ze uitbrachten dat breed in de pers aandacht kreeg.

Regelmatig hoorde ik de volgende klacht van opdrachtgevers: Onze afdeling Communicatie werkt niet goed: onze mensen zijn ontevreden, ze nemen niet eens de telefoon aan. Vaak voorzien van kwalificaties van specifieke medewerkers. De werkelijkheid die ik vervolgens vond, was vaak veel complexer.

Onduidelijke opdrachten, onvoldoende governance, verwaarloosde professionals en vooral de indruk dat de dienst altijd JA moest zeggen. Het blijft buitengewoon interessant om met alle betrokkenen weer de lijn naar voren en naar boven terug te vinden.